⚽ Co Moja Mama Robi Najlepiej

Nie wiem jak u Was, ale moja mama jest jedną z najlepszych osób jakie mogłam poznać w swoim życiu. Zawsze była blisko by mnie rozśmieszyć, bądź otrzeć łzy. Pomogła mi się stać osobą, którą jestem dzisiaj. A jaka jest Twoja mama? Oto niektóre ze znaków, które świadczą o tym, że powinniśmy być dumni ze swoich mam. 1. Twoja mama jest jedną z Twoich najlepszych przyjaciółek. To właśnie ona jako pierwsza dowiaduje się o wydarzeniach w Twoim życiu i masz z nią regularne rozmowy na skype’ie. 2. Jednak ma świadomość, że rola matki jest o wiele ważniejsza niż rola przyjaciółki. Nawet jeśli jesteście najlepszymi przyjaciółkami, to mama wie, że jej rola jako matki ma o wiele większą wagę. Nieważne czy nam się to podoba czy nie, ona zawsze będzie dbać o to, abyśmy podejmowali decyzje zgodne z tym co mówi nam serce. Moja mama mówi, że nie jest tylko moją przyjaciółką czy kumpelą, ale jest kimś, kto pomoże mi w każdej, nawet najbardziej beznadziejnej sytuacji. 3. Twoja mama zawsze Cię wysłucha, zawsze możesz na nią liczyć. Jeśli przeżywasz zawód miłosny, albo potrzebujesz porady – ona jest zawsze do dyspozycji. Słucha Cię, zawsze, bez osądzania. (Dzięki mamo!) 4. Twoja mama jest Twoim najbardziej oddanym kibicem. Moja mama zawsze dąży do tego aby dopingować mnie choćby nie wiem jak beznadziejnie mi szło. Masz marzenia? Mama będzie zawsze gotowa aby Cię wspierać, nawet jeśli nie jesteś zbyt pewny siebie. 5. Razem ze swoją mamą macie własne dowcipy, których inni nie rozumieją. Ciągle się chichoczecie? Wynika to z faktu, że bardzo dobrze się znacie i wiele już ze sobą przeszłyście. Moja mama i ja czasami pękamy ze śmiechu, a inni patrzą na nas jak na dziwaków. Nam to nie przeszkadza. 6. Na spotkaniach rodzinnych zawsze trzymacie się razem. Kto inny zapewni Ci rozrywkę jeśli Twoja ciotka opowiada o swoich kotach? Zawsze trzymacie się blisko siebie, bo razem możecie znieść wszystko! 7. Twoja mama zawsze na pierwszym miejscu stawia rodzinę. Nawet jeśli robi karierę, czy bierze udział w życiu społecznym, to właśnie rodzinę zawsze stawia na pierwszym miejscu. Nigdy nie spóźniła się po Ciebie do szkoły mimo, że miała spotkanie. Nigdy nie zapomniała o Twoich urodzinach, ponieważ byłaś i nadal jesteś najważniejszą osobą w jej życiu. 8. Twoja mama zawsze pyta o Twoje życie. Zawsze się o Ciebie troszczy. Ona po prostu musi wiedzieć co u Ciebie słychać. Jeśli mówisz, że jest „OK” albo „Wszystko w porządku”, będzie robić wszystko aby wyciągnąć z Ciebie szczegóły. 9. Twoja mama zawsze obserwuje Cię uważnym okiem, ale nigdy się nie unosi. Nigdy nie zauważasz tego, ale ona zawsze ma na Ciebie oko i upewnia się, że wszystko u Ciebie w porządku. 10. Pozwala Ci popełniać błędy, ale zawsze jest obok żeby móc pomóc Ci stanąć na nogi. Moja mama pozwalała mi przejść przez zawód miłosny, albo popełnić jakiś błąd – i wiem jak ciężko było jej na to patrzeć. Jednak miała świadomość, że najlepiej uczyć się na własnych błędach i zawsze była obok, aby pomóc mi z nich wyjść. Dobra mama wie, że nie może żyć tylko dla Ciebie i wie, że może być tak, że umówisz się z kimś z kim być nie powinnaś. Jednak kiedy dojdzie do takiej sytuacji zawsze będzie obok aby pomóc Ci otrzeć łzy. 11. Twoja mama wie, że jest po prostu starszym, bardziej doświadczonym dzieckiem. Jeszcze pamiętam co powiedziała moja mama przed wyjazdem na studia: „Oto najważniejsza rada, jaką mogę ci dać: Jeśli będzie ci się kręcić w głowie, gdy wypijesz za dużo, po prostu ugryź się w język. To ci pomoże.” Fajna mama nie będzie udawać, że była święta i doskonała przez całe życie. Fajna mama nie gra w „Jestem bardziej święta niż Ty”, bo też jest człowiekiem i wie, że każdy popełnia błędy. Ma świadomość, że Ciebie to nie ominie, ale używa swojej mądrości aby pomóc ci, gdy tego potrzebujesz. 12. Każdy kocha Twoją mamę. Moi znajomi chcą spędzać czas z moją mamą i sugerują, że chcieliby kiedyś powtórzyć takie spotkanie. Gdy zapraszają mnie na imprezę noworoczną, mówią mi żebym zabrała ze sobą mamę. Nie żartuję! 13. Bo Twoja mama jest zabawna. Ona zawsze wie o co chodzi, potrafi znaleźć równowagę pomiędzy byciem koleżanką, a mądrą i doświadczoną kobietą. Wynikiem jest wspaniałe poczucie humoru. 14. Nawet gdy jesteś na nią zła, wciąż wiesz jak bardzo Ci na niej zależy. Jeśli Twoja mama jest taka jak moja, to na pewno czasami doprowadza Cię do szału. Jednak nawet gdy do tego dojdzie nie ma takiej opcji, że będziesz kochać ją mniej. 15. Na pytanie „Kto jest Twoim największym bohaterem?” odpowiedź jest zawsze jedna: Mama. Odsuń się Perfekcyjna Pani Domu, moja mama jest lepsza od ciebie. W szkole napisałam już kilka ciekawych wypracowań rozwijających ten punkt. 16. Nie możesz wyobrazić sobie życia bez niej… Twoja mama zbudowała taki silny fundament dla Ciebie. Teraz nie ma takiej możliwości, aby go wyburzyć. To ona Cię „zbudowała” i ukształtowała jako człowieka. Teraz gdy próbuję sobie wyobrazić życie bez niej, wiem, że to jest po prostu niemożliwe. 17. …bo Twoja mama jest jedną z najważniejszych osób na świecie. Bo co bez niej zrobisz? Kocham Cię Mamo!

fot. Adobe Stock, pressmaster Udar to poważna sprawa, ale kiedy chory wyjdzie ze szpitala, nie wolno mu pobłażać. Na powrót do pełnej sprawności trzeba ciężko pracować… Wszystko zaczęło się kilka miesięcy temu. Mój tata miał udar. Gdy mama zadzwoniła i mi o tym powiedziała, omal nie zemdlałam. Nie mogłam uwierzyć, że spotkało go coś tak strasznego. Zawsze był przecież silny, zdrowy, pełen energii... Dwa tygodnie wcześniej miał badania kontrolne i chwalił się przez telefon, że lekarz, spoglądając na wyniki, kręcił z niedowierzaniem głową. Mówił, że jak na 55 lat ma fantastyczne wyniki… A tu – udar! Tyle dobrego, że stało się to w domu i mama nie straciła zimnej krwi. Jak tylko zorientowała się, że z tatą dzieje się coś dziwnego, natychmiast zadzwoniła po pogotowie. A potem do mnie. – Przyjedź jak najszybciej do szpitala, bo nie wiadomo, co będzie z ojcem. Jak go zabierali, to biedak już mnie nie poznawał – łkała w słuchawkę. Nie zastanawiając się ani chwili, wsiadłam w samochód i błyskawicznie pokonałam prawie 200 kilometrów dzielące mnie od rodzinnego miasta. Od kilku lat pracuję w Warszawie i w domu pojawiam się właściwie tylko w święta. Teraz żałowałam, że tak rzadko odwiedzam rodziców. Pędząc na łeb na szyję, modliłam się, żeby tata przeżył, żebym mogła go jeszcze zobaczyć, porozmawiać z nim. Gdy dotarłam do szpitala, natknęłam się na mamę. Siedziała na ławce przed gabinetem lekarskim. Była ciągle jeszcze zapłakana, ale spokojniejsza. – Jesteś… Dosłownie przed sekundą dowiedziałam się, że największe niebezpieczeństwo zostało zażegnane. Ojciec jest przytomny. Teraz trzeba tylko czekać – mówiła z przejęciem. – Uff, kamień mi spadł z serca. Nawet nie wiesz, jak się cieszę! – z ledwością opanowałam płacz. – A ja?! Przecież wiesz, jak bardzo kocham twojego ojca. Nie potrafiłabym bez niego żyć… – oczy mamy znowu się zaszkliły. – Nie będziesz musiała, mamo, z tatą na pewno wszystko będzie dobrze, zobaczysz – przytuliłam ją. Mama jest bardzo upartą kobietą Nagle uwolniła się z mojego uścisku, otarła łzy i powiedziała z mocą: – Oczywiście, że będzie! Już ja o to zadbam. Tadeusz przez całe życie ciężko harował, żeby ani tobie, ani mnie niczego nie brakowało. Czas najwyższy mu się za to odwdzięczyć. Stan zdrowia taty był ciężki. Na skutek udaru miał niesprawną prawą stronę ciała, nie mógł się samodzielnie poruszać i mówił niewyraźnie. W ogóle nie można go było zrozumieć. Ale mamie to nie przeszkadzało. Siedziała przy nim od rana do wieczora. W lot odgadywała jego potrzeby, karmiła go, pielęgnowała. I codziennie zdawała mi relacje przez telefon. – Paraliż ustępuje! – usłyszałam pewnego dnia. – Tata już próbuje chodzić, zaczyna wypowiadać pojedyncze słowa. Lekarze mówią, że jak tak dalej pójdzie, to niedługo go wypiszą. – To super! Jak już się dowiesz, kiedy to będzie, to koniecznie daj znać. Jakoś urwę się z pracy, przyjadę i pomogę ci w transporcie – odparłam. Było mi głupio, że nie czuwam z mamą przy tacie, ale akurat pracowaliśmy nad bardzo ważnym projektem. Siedziałam w firmie non stop. Nawet gdybym bardzo się starała, nie dałabym rady kursować do szpitala i z powrotem. Ale obiecałam sobie, że jak już skończymy prace, wezmę zaległy urlop i pojadę do domu na dłużej. Tatę wypisano po trzech tygodniach. Tak jak obiecałam, urwałam się z pracy i pojechałam z mamą go odebrać. Dobrze nie było… Tata ledwo chodził, nie mógł niczego utrzymać w prawej ręce. Tylko mówienie nie sprawiało mu już takich trudności jak na początku. Wypowiadał słowa wolno, ale poprawnie. Tuż przed wyjściem udało nam się spotkać z lekarzem prowadzącym i zapytać o rokowania. – Jestem ostrożnym optymistą – powiedział. – Jeżeli pan Tadeusz będzie miał dobrą opiekę, nie zabraknie mu determinacji i skupi się na rehabilitacji, to ma szansę odzyskać częściową lub nawet całkowitą sprawność. Sęk w tym, czy dostanie się na ćwiczenia. Kolejka jest olbrzymia. A im szybciej zacznie, tym lepiej… – zająknął się. Mama spojrzała na niego spod oka. – O opiekę proszę się nie martwić. Potrafię zająć się mężem. A rehabilitację załatwię. Choćbym na głowie miała stanąć! – zapewniła. – Nie wątpię, nie wątpię – uśmiechnął się pod nosem. – Pracuję w tym szpitalu ponad 20 lat i jeszcze nie widziałem, żeby jakaś żona zajmowała się chorym mężem z takim oddaniem. Aż zazdroszczę panu Tadeuszowi. Tylko proszę nie przesadzać z tą opieką. Jeśli pacjent ma wrócić do zdrowia, to musi być aktywny. – Tak, dziękujemy – mruknęła mama i wyciągnęła mnie z gabinetu. Podczas gdy ja pakowałam tatę do samochodu, ona od razu pobiegła dowiedzieć się o rehabilitację. Okazało się, że jest tak, jak mówił lekarz. Pierwszy wolny termin był dopiero za pół roku. – Czy oni zwariowali? Przecież po takim czasie rehabilitacja w niczym już nie pomoże – mówiła zdenerwowana, kiedy położyłyśmy tatę do łóżka i usiadłyśmy w kuchni przy kawie. – To może załatwimy coś prywatnie? Mam oszczędności, mamo… – zaproponowałam. – Nie o to chodzi! Ojciec przez całe życie płacił składki i rehabilitacja mu się należy. Nie martw się, już ja im to wytłumaczę. A jak nie, to mnie popamiętają! – nastroszyła się. Mama zawsze była twardą, chwilami nawet apodyktyczną kobietą. Jak sobie coś postanowiła, to musiała postawić na swoim. Tak było i tym razem. Nie mam pojęcia, gdzie poszła, z kim rozmawiała, jakie znajomości uruchomiła, ale kilka dni później usłyszałam, że następnego ranka wiezie ojca na pierwsze ćwiczenia. Odetchnęłam z ulgą. Byłam pewna, że największa przeszkoda utrudniająca tacie powrót do zdrowia została pokonana. Okazało się jednak, że nie. Całymi dniami leżał w łóżku Pierwsze sygnały, że coś jest nie tak, dotarły do mnie po tygodniu. Zadzwoniłam do mamy zapytać, jak tata radzi sobie na rehabilitacji. Myślałam, że zacznie opowiadać, jak to mu wspaniale idzie i robi postępy. A tu… – Wiesz co, córeczko? Im dłużej przyglądam się tej jego rehabilitacji, tym coraz większe mam wątpliwości, czy w ogóle powinien na nią chodzić – usłyszałam. – Ale dlaczego? – dopytywałam się. – Bo mu szkodzi – odparła. – Słucham? – No tak! Żebyś ty widziała, jak on biedak wygląda po tych ćwiczeniach. Zmordowany, obolały, czerwony z wysiłku… Ruszyć się nie może. Boję się, że jak go tak dalej ten rehabilitant będzie męczyć, to znowu udaru dostanie – tłumaczyła. – Ale przecież to na pewno fachowiec, po studiach. Wie, co robi – starałam się ją uspokoić. – No niby tak… Tylko że to jeszcze taki młody mężczyzna. Chłopaczek prawie. Ma pewnie niewielkie doświadczenie – kręciła nosem. – Mimo wszystko powinnaś mu zaufać, mamo – upierałam się. – No dobrze, niech ci już będzie… Ale wiesz, co on jeszcze wymyślił? Że ojciec powinien bardzo dużo ćwiczyć w domu. Nawet pokazywał mu jak! – oburzyła się nagle. – Ależ to oczywiste! Rehabilitacja pod okiem specjalisty to tylko jedna czwarta sukcesu. Mam nadzieję, że tata dobrze zapamiętał, co ma robić, no i że ty pilnujesz, żeby sumiennie ćwiczył – nie rozumiałam, dlaczego jest taka poruszona. – Zwariowałaś? Jakie ćwiczenia? W domu to ojciec ma tylko odpoczywać. Wystarczy, że wymęczą go w przychodni – stwierdziła. – Nie wystarczy, mamo… – próbowałam, protestować, ale ona natychmiast mi przerwała: – Nie opowiadaj mi tu bzdur, Mirka! Nie ma cię przy nim, więc nawet nie wiesz, ile wysiłku kosztuje go każdy, nawet najmniejszy ruch. Niech sobie ten rehabilitant gada, co chce. A ja i tak nie pozwolę, by narażał ojca. Na razie ma leżeć, dobrze jeść i nabierać sił! – krzyknęła i się rozłączyła. Rozmowa z mamą bardzo mnie zaniepokoiła. Bałam się, że rzeczywiście położy ojca do łóżka. A przecież nie od dziś wiadomo, że bezczynność wbrew pozorom wcale nie pomaga w powrocie do zdrowia po udarze. Nawet przeciwnie – może jeszcze pogorszyć stan chorego. W pierwszy wolny weekend pojechałam więc do domu. Wystarczyło kilka godzin, bym zorientowała się, że jest gorzej, niż podejrzewałam. Mama skakała koło ojca, jak koło malutkiego dziecka Przynosiła mu jedzenie do łóżka, karmiła, prowadziła do toalety, nie pozwalała na żaden wysiłek. W domu mógł właściwie tylko oglądać telewizję i czytać książki. Resztą zajmowała się ona. Oczywiście próbowałam z nią pogadać, wytłumaczyć, że robi krzywdę ojcu, ale mnie nie słuchała. – Bzdura! Chyba lepiej wiem, co jest dla niego najlepsze! – naburmuszyła się i skończyła temat. Nie zamierzałam się poddawać. Gdy w pewnym momencie mama wyszła do sklepu po zakupy, postanowiłam porozmawiać z ojcem. – Tato, tak nie można. Powinieneś być bardziej aktywny, samodzielny… – zaczęłam. – Ojej, przecież wiem, córuś. Ale znasz matkę… Zawsze wszystko wie najlepiej. Nie wygram z nią – przewrócił oczami, a mnie w głowie zapaliło się czerwone światełko. – Zaraz, zaraz… Coś mi się wydaje, że tu wcale nie o trudny charakter mamy chodzi. Do tej pory jakoś sobie z tym zawsze radziłeś. Tato, tobie po prostu się podoba, że ona tak koło ciebie skacze – patrzyłam mu prosto w oczy. Zawstydzony spuścił wzrok. – Faktycznie, to całkiem miłe. Ale przysięgam, za kilka dni wezmę się za siebie! Przecież nie będę leniuchował do końca życia. Słowo harcerza! Wróciłam do Warszawy spokojniejsza. Wydawało mi się, że ojciec dotrzyma słowa, że to słodkie nicnierobienie szybko mu się znudzi. Ale mijały kolejne dni, a z tego, co zdołałam wyciągnąć przez telefon od mamy, w moim rodzinnym domu nic się nie zmieniało. Ba, przyzwyczaił się do tego, uwierzył, że potrzebuje stałej opieki. Gdy którejś soboty znowu wpadłam na moment do domu, siedział w łóżku piżamie, obłożony poduszkami jak pasza. – Tato, co ty najlepszego wyrabiasz? Przecież obiecałeś, że weźmiesz się za siebie! – natarłam na niego. – Nie krzycz, Mirka! Jestem wykończony po rehabilitacji, muszę odpocząć. Dobrze, że chociaż twoja matka to rozumie – zaperzył się. Nie wiedziałam, co robić. Czułam, że rozmowa z mamą jak zwykle nic nie da, a ojcu spodobała się rola ciężko chorego męża. Martwiłam się, że jak tak dalej będzie tylko leżał, to jego stan rzeczywiście się pogorszy. W desperacji zadzwoniłam do cioci Halinki. Od lat mieszkała na drugim końcu Polski, ale mimo to nie straciła kontaktu z mamą. Siostry bardzo często ze sobą rozmawiały, wspierały się w trudnych chwilach. Mama bardzo liczyła się z jej zdaniem. Wiedziałam, że jeśli Halinka nie przemówi jej do rozumu, to już nikt tego nie zdoła zrobić. Ciocia wysłuchała mnie spokojnie. Potem zastanawiała się przez chwilę. – Hm, zwykła rozmowa tu nie wystarczy. Trzeba użyć podstępu – odezwała się wreszcie. – Masz jakiś pomysł? – Mam… Tak, chyba tak. Tylko jest jeden warunek: koniecznie musisz wziąć urlop, żeby mądrze zająć się ojcem – zawiesiła głos. – Za tydzień kończymy projekt i jestem wolna – zapewniłam. – Tak? No to posłuchaj… Przez następny kwadrans wprowadzała mnie w szczegóły swojego planu. Gdy skończyła, byłam w dużo lepszym nastroju. Nie czułam się już bezsilna. Znowu odżyła we mnie nadzieja, że tata jednak wróci do zdrowia. Tydzień później, zgodnie z umową pojechałam na urlop do domu. Gdy tylko przekroczyłam próg, zauważyłam, że mama jest bardzo zmartwiona. – Czy coś się stało? – Dzwoniła ciotka Halinka. Mówiła, że ma jakieś problemy ze sobą, nie wiem, co konkretnie, ale chce, żebym do niej przyjechała – odparła. – Tak? To chyba musisz pojechać. Ciocia nigdy nie prosi o pomoc bez potrzeby – zrobiłam zatroskaną minę. – Wiem, ale przecież nie mogę. Kto w tym czasie zajmie się ojcem? – jęknęła mama, popatrując na mnie. – Jak to kto! Ja! Akurat mam urlop. Zobacz, jak się szczęśliwie złożyło – aż przyklasnęłam. – Ty? No, nie wiem, Mirka. Chyba sobie nie poradzisz – wahała się. – Oczywiście, że sobie poradzę! Przecież to mój ojciec i zależy mi na jego zdrowiu tak samo mocno, jak tobie – zapewniłam gorąco. Tak ją przekonywałam, namawiałam, że w końcu uległa Dwa dni później spakowała walizkę i ruszyła do ciotki Halinki. Naturalnie nie omieszkała zostawić mi instrukcji. – Wiem, że masz dobre chęci, córeczko, ale na wszelki wypadek wypisałam ci na kartkach, co masz przy ojcu zrobić. Dbaj o niego. Wiesz, jaki jest słaby i biedny – pouczała mnie, już stojąc w drzwiach. – Nie bój się, wszystko będzie dobrze – cmoknęłam ją w policzek. Ledwo mama wsiadła do taksówki, wyrzuciłam wszystkie kartki do kosza. Nie miałam najmniejszego zamiaru stosować się do zaleceń mamy. Wręcz przeciwnie, zamierzałam przewrócić życie ojca do góry nogami. Rewolucję zaczęłam jeszcze w dniu wyjazdu mamy. Wieczorem tata poprosił o kolację. Leżał w łóżku… – Stoi na stole, tutaj w pokoju. Ogarnij się i przyjdź – powiedziałam spokojnie. – Ale jak to? Mama zawsze przynosiła mi jedzenie do łóżka – popatrzył na mnie zdumiony. – Wiem, wiem, karmiła cię, myła, ubierała… Ale koniec z tym. Oczywiście będę ci pomagać, ale uważam, że niektóre z tych czynności możesz wykonywać sam. Zaczniemy od jedzenia. Lewą rękę masz przecież zupełnie sprawną, tato. No, wstawaj – odparłam spokojnie. Tacie oczywiście się to nie spodobało. Mruczał pod nosem, że chcę go wykończyć i takie tam różne, ale w końcu zwlókł się z łóżka i przydreptał do salonu. Z satysfakcją zauważyłam, że rehabilitacja pod okiem specjalisty przyniosła efekty. Poruszał się o niebo lepiej, niż po wyjściu ze szpitala. Z jedzeniem też sobie poradził. Trochę nakruszył wokół talerza, wylał pół kubka herbaty, ale ogólnie nie było źle. No i się najadł. – A widzisz? Jak chcesz, to możesz! Jutro pogadam z rehabilitantem o ćwiczeniach domowych. Pomęczymy się razem – uśmiechnęłam się. – O Jezu, jeszcze to? Nie wytrzymam, córka – bronił się. – Wytrzymasz, wytrzymasz. Przecież w gruncie rzeczy twardy z ciebie facet. Tylko się trochę pieścisz, prawda? – mrugnęłam znacząco. – No dobrze, niech ci już będzie, wygrałaś – poddał się. Chyba jednak to ja miałam rację Od tamtego dnia życie taty zupełnie się zmieniło. Pomagałam mu w wielu czynnościach, ale pilnowałam także, by coraz więcej rzeczy robił sam. I przede wszystkim, żeby pilnie ćwiczył w domu. Początkowo denerwował się i buntował, zwłaszcza jak mu coś nie wychodziło, ale gdy nabrał sił, zauważył, że coraz lepiej sobie radzi, i wtedy humor mu się poprawił. Zmagał się z przeciwnościami z coraz większym entuzjazmem i, co najważniejsze, ani razu nie poskarżył się mamie. Gdy dzwoniła i pytała, jak sobie radzimy, niezmiennie odpowiadał, że świetnie… Widać było, że cieszy się z odzyskiwanej sprawności. Sen z powiek spędzała mi tylko jedna myśl: że mama wróci za szybko. Bałam się, że znowu położy tatę do łóżka i wszystko będzie jak dawniej… Podzieliłam się oczywiście tymi obawami z ciotką Halinką. Kontaktowałyśmy się ze sobą w tajemnicy co kilka dni, żeby ustalić, co i jak. – Postaram się zatrzymać twoją matkę jak najdłużej. Ale nie wiem, ile jeszcze czasu będzie wierzyć, że jestem w ciężkiej depresji. Już spogląda na mnie podejrzliwie – wyszeptała mi konspiracyjnie do słuchawki. – Trzymam kciuki, żeby to był w sumie miesiąc – odparłam. Byłam pewna, że w takim czasie zdołam zawrócić tatę na właściwą drogę. I że on już z niej nie zejdzie. Cioci udało się zatrzymać mamę tylko przez trzy tygodnie. Trochę mnie to zmartwiło, bo myślałam, że dociągnie do tego miesiąca, ale i tak byłam zadowolona. Ojciec zrobił olbrzymie postępy. Coraz sprawniej posługiwał się prawą ręką, był silniejszy, pewniej chodził. Pomagał mi w domu, wychodziliśmy na spacery. Pocieszałam się, że jak mama to zobaczy, to mnie pochwali. Niestety, nie było tak pięknie. Mama wróciła od cioci trochę zła. Od wejścia oświadczyła, że jej siostra ma pewnie tylko klimakterium, a nie depresję, i że niepotrzebnie tłukła się do niej taki kawał drogi. – Przecież wiedziała, że Tadeusz jest ciężko chory. A mimo to mnie wyciągnęła… – mruczała niezadowolona. – Ale już jesteś z powrotem! – przerwałam te utyskiwania. – No i całe szczęście. Opowiadaj, co u was – zaczęła się dopytywać. – Super! Właśnie przygotowaliśmy dla ciebie obiad. I jeszcze mieszkanie posprzątaliśmy – odparłam beztrosko. – Jak to wy? – mama nie mogła chyba uwierzyć w to, co słyszy. – No tak, tata i ja – wyjaśniłam. – Bój się Boga, dziecko – załamała ręce. – Miałaś pilnować, żeby ojciec się nie przemęczał, jak najwięcej odpoczywał. A ty co? Chcesz, żeby dostał kolejnego udaru? Nie mogę uwierzyć, że jesteś taka bez serca – patrzyła na mnie oskarżycielsko. Zrobiło mi się tak przykro, że omal się nie rozpłakałam. Na szczęście w tym momencie do akcji wkroczył tata. Podszedł i mocno przytulił mamę – Nie krzycz, tylko jej podziękuj. Mira jest mądrzejsza i ode mnie, i od ciebie – wyszeptał jej do ucha. Pewnie myślicie, że mama po tych słowach rzuciła mi się z wdzięczności na szyję. Nic z tego. Jeszcze przez długi czas wypominała mi, że nie opiekowałam się tatą tak, jak kazała… Najważniejsze jednak, że gdy wyjechałam do Warszawy, nie zapakowała taty z powrotem do łóżka, tylko pozwoliła mu normalnie żyć. To chyba tak, jakby przyznała, że jednak miałam rację, prawda? Ojciec z każdym dniem jest bliższy zdrowia i bardzo się z tego cieszę! Czytaj także:„Gdy zmarł teść, teściowa się zmieniła. Obsesyjnie interesowała się naszym życiem, nieproszona cerowała moje majtki”„Czułam, że to dziecko musi żyć. Próbowałam odwieść Kasię od usunięcia ciąży i miałam rację. To dziecko uratowało jej życie”„Adrian miesiącami mnie dręczył i prześladował. Policja mnie zbyła. Zainteresują się dopiero, gdy zrobi mi krzywdę”

0. 0 postów. Napisano Listopad 25, 2011. moi rodzice maja po 50 lat. ojciec od kilku lat przestal sie interesowac domem i nia.. ostatnio w ogole wraca do domu tylko cos zjesc i sie wyspac. my z

zapytał(a) o 17:55 Czy moja mama dobrze robi? Nie wiem czy kojarzycie, ale niedawno zadałam pytanie: Co myslicie o babach czterdziestoletnich chodzących na fitness i aerobik? Najwyraźniej źle ułożyłam pytanie, bo o co innego mi chodzi! :)Mój tata zmarł pod koniec lutego tego roku [*] i nadal nie mogę się otrząsnąć! :( Moja mama ma jakąś tam pracę (nie ważne jaką)! I prezes u nich organizuje fitness, czy tam aeorobik dla pracowników i moja mama chce na niego chodzić! Jest on w środy (cotydzień) o godzinie Mam jeszcze młodszą siostrę, ma 5 lat! Jak moja matka wyobraża sobie zostawianie w domu 13-latki w zimę o gdzieś do Siostrę zamierza gdzieś zawozić (jeszcze nie mówiła gdzie, bo się pokłóciłyśmy!). Teraz coś mi gada, że do psychologa chce mnie zapisać na wizytę i ona niby też będzie tam chodzić! Ja poprostu powiedziałam co myślę, że nie jest to dobry pomysł, a ona się wkurzyła! Kilka miesięcy temu moja ciocia powiedziała mojej mamie, że od śmierci jej męża, a mojego taty podrzuca nas gdzie może! Ta ciocia też jest wdową! Ja dzisiaj palnęłam, że ciotka miała rację i tak się zaczęło! Pomocy! Co myslicie o tych zajęciach fitness/aeorobik? Ja wiem, ale mama powiedziała przez przypadek coś co nie chciałaby mówić przy mnie, a ja to usłyszałam! Powiedziała rozmawiając z koleżanką: -Ja płakałam jak on umarła dlatego, że bałam się, że nie uda mi się utrzymać tego domu! Nie wiedziałam czy dam radę! Chodziło jej o to, że jej łzy naprawdę dotyczyły lęku! A rodzice wybudowali dom i nie mieli pieniędzy, żeby go do końca wykończyć, dlatego też trochę jeszcze zostało! Moja matka nie idzie na te fitnesy, czy aerobiki, bo jest załamana, tylko dlatego, że TAK! Czasem myślę, że ona chce mi zrobić na złość! Co do siostry mogłabym z nią zostać, ale tyle mi zadają, że musiałabym jej w salonie włączyć bajkę, a sama w pokoju odrabiac lekcje i uczyć się!Nie boję się, ale boli mnie to, jak ona nie bierze pod uwagę mojego zdania! :(Ale ona nie chce zostawić ze mną siostry, bo od razu ZAZNACZYŁA, że ją gdzieś zawiezie, czy coś! Podejrzewam, że do jej siostrzeńca i jego żony lub jej mamy, czyli mojej babci! :)Dlaczego zostawi 5-letnią córkę (bo siebie nie biorę już pod uwagę) i pójdzie, a raczej pojedzie, bo musi dojechać 6 km, czyli nie będzie jej z 2 godz. z dojazdem w obie strony! Przecież moja siostra to dziecko! Szczególnie szkoda mi jej, gdy wspomina, że z tatą bawiła się, rysowała itp.!1. Mieszkam w okolicach Piaseczna, pod Nie mam tu żadnych koleżanek!3. bl0ndus@ ty pewnie nie płakałaś jak na zdj. widziałaś zmarłego tatę!Tyle, że od śmierci taty ciągle się kłócimy! Bywa tak, że o beznadziejną i błachą rzecz! Mam tego dosyć! Może lepiej żebym z domu uciekła czy coś? Jak myślicie? Co zrobić, żeby zyskać zaufanie, tolerancję i lepszy kontakat z mamą? Ostatnia data uzupełnienia pytania: 2010-09-27 19:20:46 To pytanie ma już najlepszą odpowiedź, jeśli znasz lepszą możesz ją dodać 1 ocena Najlepsza odp: 100% Najlepsza odpowiedź blocked odpowiedział(a) o 19:33: twoja mama powinna na to chodzić: - przynajmniej dla No raz w tygodniu to chyba może zrobić coś dla siebie. Pomyśl jak ty byś się czuła w jej sytuacji!A t chyba te dwie godziny w tygodniu możesz posiedzieć z siostrą i np:- dać jej zadanie (namalowanie obrazku czy coś w tym stylu), a sama przez ten czas możesz zrobić zadanie albo coś...- pobaw się z nią czasami w coś :)- oglądajcie bajki x :na pewno będzie fajnie :) A jeśli chodzi o mamę to na pewno jej przejdzie niedługo - tez często się kłócę z moją! Będzie dobrze pozdro! Odpowiedzi Wiesz, to zależy jak na to patrzeć. ja osobiscie uwazam, ze źle robi, bo skoro podrzuca Was wszedzie, to twoja młodsza siostra moze juz nie wiedziać, które miejsce uwaza za swój prawdziwy dom. dla Ciebie to moze sie odpić na Twojej psychice... porozmawiaj szczerze z mama. jasne że powinna chodzić moja mama tez chodzi! A dla twojej mamy to jest taka odskocznia od codziennych spraw to jest świetne wiem z włanego doświadczenia widze to po mojej mamie że jak wraca to jest taak wypoczęta wyluzowana itp. no wiesz pełen spokuj a takto a bo trzeba rachunki popolacic a to to a to tamto a zwłasza jak jest sama w dwojka dzieci to nie jest łatwe pozwól jej a ty siedź grzecznie w domu i żeby było jej milej od czasu do czasu np dwa razy w miesiacu rób dla was kolecje i jak mama wróci to bedzie zaskoczona i zobaczysz wiele się zmieni! POZWÓL JEJ PRZECIEŻ TO NIC TAKIEGO ZOSTAĆ DWIE GODZINY SAMA W DOMU! wystarczy zamknac dom i juz zgłowy! Ej spokojnie :-). Słuchaj Twoja mama na pewno w jakimś stopniu to przeżyła, tylko tego nie okazuje, szczególnie nie potrafi okazać tego przed sobą. Aerobik czy fitness to nic złego - zrozum ją, ona też cierpi i chce się oderwać od rzeczywistości raz w tygodniu na 2h - dobrze jej to zrobi - nie bądź samolubna i egoistyczna. I nie sap się do niej o to, że chce iść z Tobą do psychologa - sama miałam pewien problem rodzinny i chodziłam, psycholog pomaga, nie oznacza to, że jesteś jakaś nieudolna psychicznie. Twoja matka chce Ci pomóc, chce Cię jakoś wesprzeć, ale nie wie jak. Pomóż jej w tym! Daj jej sygnał, przytul się czy coś... Jesteś teraz w najgorszym okresie, bo hormony w Twoim ciele są mega nabuzowane i nie wiesz co się dzieje, wybuchasz bez powodu. Ale zrozum tą sytuacje innym też jest ciężko. Przecież świat się nie zwali, jak zostawi 5letnią córkę na 2h, nie przesadzaj dobrze? 2h raz w tygodniu, to nie tragedia - owszem, gdyby o Was nie dbała i gdyby spędzała całe dnie w jakiś fitnessclub to by było nie w porządku, ale tak nie jest i nie martw się na zapas. blocked odpowiedział(a) o 19:09 Kiedy ja miałam takie sytuacje, i było mi przykro, zamykałam się w pokoju, płakałam, i krzyczałam że ucieknę bo nie zniosę takiego życia. Było to po śmierci mojego dziadka, tzn. taty mojej mother. TO było bardzo trudne, ale w końcu mama zrozumiała ze sprawia mi przykrość, i że moje zdanie może sie liczyć, bo to na prawde nie jest ciekawe kiedy nikt cie nie słucha. Pozdrawiam Cię serdecznie, 3maj się! Jak najmocniej stąpaj po ziemi, choćby nie wiem co sie działo, i zawsze wyrażaj swoje zdanie, i siostrze powtarzaj codziennie to samo! Safiria odpowiedział(a) o 18:07 Myśle że twoja mama dobrze robi. Wiem jak boli strata bliskiej osoby, czasem żeby się z tego otrząsnąć trzeba skupić się na czymś innym. Więc myślę że mama dobrze robi, a ty nie powinnaś jej zabraniać. A nie mogłabys sama zając się siostra gdy mamy nie będzie? W końcu jestes już dużą dziewczynką nic ci się nie stanie jeśli posiedzisz chwilę z siostrąA mama powinna dbać o zdrowie więc tym bardziej powinna chodzić ;] Vangelis odpowiedział(a) o 18:16 Raz w tygodniu chyba może zrobić coś dla siebie .? To Ty źle robisz . Powinnaś jej pomóc i zająć się przez te półtorej godziny siostrą, nawet włączając jej bajkę a nie mieć o to pretensje od razu . Liczy się z Twoim zdaniem, ale nie zawsze musi Cię słuchać . blocked odpowiedział(a) o 18:18 No gdybyś miała te 9-10 lat to przyznałabym ci rację, ale jesteś już dość duża żeby zostać w domu nie?A zresztą zachowujesz się jakbys tylko ty przeżywała stratę ojca..Matka tez ma stresy i może ten aerobik by jej pomógł zapomnieć.. misia bb odpowiedział(a) o 18:19 powinnaś pozwolić twojej mamie otrząsnąć się po stracie męża , twoja mam powinna zająć się czymś co pomogło by jej pogodzić się z tą myslą . Ty też powinnaś się czymś zająć ja nie lubię osób w jej wieku chodzących na aerobik , ale to pozwoli jej odpocząć od wspomnień i zapomnieć ;] Niech ona idzie na fitness a ty siedź w domu .co to takiego zostać w domu . Boisz się ciemności . ? Hmmm...Masz nie fajnie...Ja na twoim miejscu pozwoliła bym twojej mamie chodzię na ten areobik bo może to jej jakos pomaga, a zresztą ja robie wszystko żeby się nie kłócić ani z mamą ani z tatą bo wystarczy mi że oni cały czas się kłócą i wgl mam tego dosć... blocked odpowiedział(a) o 18:24 To trudna sytuacja i nie mam pojecia co Ci poradzic. zajmuj sie nim ja jest twoja mama wtedy zobaczy że sie nia umiesz zajac i ci ja zostawi na czas fitnesu , pytałas sie mamy czy ten fitnes jest drogi czy ma za darmo? w zime bedzie biały śnieg bedzie widniej niz teraz a tak wogule to w jakiej miejscowości mieszkasz? Areobik to b. dobra rzecz :D Mam 13 lat i moja mama chodziła gdy miałam 11, zostawałam sama w domu i się cieszyłam : d Już jesteś duża, nie potrzebujesz niańki na pełen etat :d Samotne wieczory można fajnie spądzic : ) zarraszaj sobie koleżanki, urządzcie sobie salon piękności czy wieczór filmowy :d Wiesz Ewelina ja myślę że to db żeby mała miała dobre kontakty z mamą aerobik jest ok a twoja mama nie bierze twojego zdania ponieważ uważa że jej jest słuszne . Ale ma trochę racji wiesz dla czego ? Bo sama chciała byś zająć miejsce swojego taty na 100 % on był dla cb największym wsparciem . A co do psychologa dobrze żebyś do niego chodziła, boisz się swoich problemów a już na pewno mówić otwarcie o nich i nie chcesz chodzić do psychologa bo uważasz że to jest dziwne i co powiesz koleżankom . Myśle że twoja mama dobrze robi. Wiem jak boli strata bliskiej osoby, czasem żeby się z tego otrząsnąć trzeba skupić się na czymś innym. Więc myślę że mama dobrze robi, a ty nie powinnaś jej dbac o siebie Uważasz, że ktoś się myli? lub

. 547 226 298 332 642 297 467 782

co moja mama robi najlepiej